Allua Pike Challenge 11

W tym roku po raz jedenasty spotkałem się z Gregiem i jego wesołą kompanią na dorocznych zawodach Allua Pike Challenge. Atmosfera jak co roku doskonała, dużo uśmiechu z nutka współzawodnictwa. Początkowo pogoda zapowiadała się okropnie jednak w ostatecznym rozrachunku na wodzie złapał nas tylko krótkotrwały deszcz. Pomijając chwilową mżawkę większość dnia nie padało. Wiatr również nie dawał się w znaczący sposób odczuć.

Dla mnie jedenasta edycja zawodów okazała się najbardziej udana z dotychczasowych. Na swoje konto uczestnika zawodów, wpisałem osiemdziesięciocentymetrowego szczupaka. To moja największa ryba złowiona jak dotąd na Allua Pike Challenge. Poza tym dwa małe szczupaczki nie liczące się do klasyfikacji. Po części oficjalnej tradycyjne BBQ i zabawa do rana.

Mała lamna

To zaiste gorzki sukces. Przez ostatnie cztery lata żarłacz śledziowy (Lamna nasus) znajdował się na szczycie listy gatunków których jeszcze nie złowiłem. W tym czasie oprócz niezliczonych wypraw na rekiny, podjąłem kilka mających na celu złowienie akurat tego gatunku. Przejechałem setki kilometrów w odległe zakątki lądu i przepłynąłem setki mil na różnych łodziach. Mimo to wciąż porbeagle pozostawał nieuchwytny.

Przyczyną takiego stanu rzeczy jest załamanie się populacji tego rekina na północnym Atlantyku. Mimo jasnych dowodów naukowych dotyczących gwałtownie zmniejszającej się liczebności tej ryby oraz zaklasyfikowaniu jej do gatunków zagrożonych wymarciem, nadal kontynuowane są połowy komercyjne. Na targach rybnych Hiszpanii czy Francji można zobaczyć liczne skrzynki wypełnione martwymi ciałami tych ginących rekinów.

Miałem nadzieję, że zanim gatunek ten zniknie z oceanów uda mi się z nim stoczyć walkę przy użyciu wędki i linki. Żarłacz śledziowy jest dużym rekinem, blisko spokrewnionym z żarłaczem białym. Gdy rekiny te były jeszcze popularnie spotykane, żarłacz błękitny który w dzisiejszych czasach jest podstawowym gatunkiem wędkarskim, był wówczas traktowany jako niechciany przyłów. Porbeagle jest rekinem wyraźnie większym i silniejszym dającym dłuższą i cięższą walkę.

W czasie jednego z niedawnych rejsów, po niezbyt silnym odjeździe, zaciąłem rybę którą wszyscy wzięliśmy za niewielkiego rekina błękitnego. Już przy samej łodzi z niejakim zdziwienie spostrzegliśmy, że na haku znajduje się mały żarłacz śledziowy. Na pokładzie waga pokazała marne trzydzieści funtów. Początkowa radość ustępuje miejsca smutkowi. Mam nadzieję że uda mi się jeszcze stoczyć wędkarski pojedynek z ponad stu funtowym żarłaczem śledziowym.

Rekin ten tradycyjnie kojarzony jest ze śledziami. Wskazuje na to nie tylko jego polska nazwa, żarłacz śledziowy ale również w języku angielskim nazywa się go czasami herring shark, rekin śledziowy. Tak się więc stało, czy to przypadkiem czy też wcale nie, że pierwszego żarłacza śledziowego złowiłem na tym samym rejsie na którym po raz pierwszy złowiłem śledzia.

16 minut czekania 20 minut walki

Klasyczny wrześniowy wypad na rekiny. Słoneczna pogoda, niewielki wiatr, akurat taki aby łódź dryfowała z odpowiednią prędkością. Morze nadal rozbujane po kilku tygodniach załamania pogody. Wypuszczamy smugę zanęty i wypuszczamy zestawy z martwą makrelą. Pierwszy odjazd następuje już po rekordowo krótkim, zaledwie szesnastominutowym oczekiwaniu. Walka z rekinem zajmuje mi kolejne dwadzieścia minut. Po raz pierwszy więc dla mnie, czas oczekiwania na branie rekina był krótszy niż sama z nim walka. Fakt godny odnotowania.

Śledź atlantycki

Śledź atlantycki występujący również pod nazwą śledź oceaniczny, Clupea harengus to niewielka ryba ławicowa. Do niedawna miał olbrzymie znaczenie gospodarcze jednak pod koniec lat dziewięćdziesiątych stało się jasne że jego liczebność zmniejszyła się drastycznie w wyniku przełowienia. Mimo tego ryba ta jest nadal eksploatowana komercyjnie. Śledź tradycyjnie, od zamierzchłych czasów, ma wielkie znaczenie spożywcze z uwagi na dużą łatwość przechowywania po zasoleniu. Podczas moich wypraw ryba ta zawsze była rzadką zdobyczą. Najczęściej widywałem ją zwracaną jako resztki pokarmu przez inne gatunki ryb które łowiłem. To oczywiście czyni ze śledzia potencjalnie dobrą przynętę. Tym razem jednak, pojedynczy śledź zawiesił się na zestawie typu sabiki, używanego podczas połowu makreli.

Wybierz swój czas

Ten rok nie obfitował w liczne wypady na bassy morskie. Jednak starałem się wybierać te momenty kiedy warunki były możliwie najlepsze aby zmaksymalizować swoje szanse na udane łowy. Technika ta przyniosła spodziewane efekty. Jak do tej pory, żaden z moich wypadów na bassy nie zakończył się powrotem o kiju. Na dodatek udało mi się złowić mojego drugiego co do wielkości bassa. Prezentowana na zdjęciu ryba mierzyła sześćdziesiąt siedem centymetrów długości co przekłada się na szacowaną wagę trzech i pół kilograma. Jak widać połów odbywał się nocą na przychodzącej wodzie.

Archipelag Bijagos

Gwinea Bissau to jeden z najbiedniejszych krajów na Świecie. Jednocześnie odznacza się jedną z największych przepaści pomiędzy biedą a bogactwem. Przyczyną jest fakt że jednym z głównych źródeł dochodu jest przemyt narkotyków z Ameryki Południowej do Europy. Linia brzegowa obfitująca w liczne wyspy i wysepki ułatwia pracę przemytnikom. Gwinea Bissau zajmuje również jedno z czołowych miejsc w statystykach handlu ludźmi. Głównie dziećmi sprzedawanymi do pracy na plantacjach. Praktycznie nie można znaleźć żadnych bieżących informacji pochodzących z tego kraju. W momencie wyjazdu jedyna najbardziej znacząca wiadomość pochodziła z roku 2009 kiedy to członkowie armii zabili prezydenta kraju.

Wyjazd na wyspy archipelagu Bijagos, zorganizowany przez Richarda Shearda z World Sport Fishing zaplanowany został na przełom lutego i marca. Za wyborem miejsca przemawiało kilka czynników. Pierwszym i podstawowym był fakt że to samo ukształtowanie wybrzeża, które ułatwia przemyt, jednocześnie uniemożliwia operowanie tam statkom rybackim. Szczególnie supertrawlerom Unii Europejskiej, które obróciły w kompletne pustki niegdyś bogate w ryby wody pobliskiej Gambii. Tak, niegdyś atrakcyjne wyjazdy wędkarskie do Gambii, która między innymi organizowała doroczny festiwal wędkarstwa plażowego, straciły sens. Brak przemysłowej presji rybackiej oznacza że ryby zamieszkujące wody Bijagos poddane są jedynie mikroskopijnej presji ze strony lokalnych rybaków którzy w znakomitej większości używają tradycyjnych dłubanek i niewielkich sieci. Kolejnym elementem skłaniającym mnie to wyboru tej właśnie lokalizacji była możliwość łowienia na przynęty sztuczne, metodą spinningową, wielkiej rozmaitości gatunków silnych ryb morskich, których to wiele od dłuższego czasu znajdowało się na mojej liście.

Wędkowaliśmy głównie metodą spinningową używając przynęt powierzchniowych, chlapiących popperów, jak i płytko schodzących przynęt ze sterem. W drugiej kolejności najczęściej stosowaną metodą był torlling. W tym celu używaliśmy dużych głęboko schodzących przynęt. Poza tym wiele sesji łowienia na przynęty naturalne przy dnie, nieco łowienia z plaży oraz jedna sesja z dużym spławikiem. Podstawowym wyposażeniem były dwuczęściowe wędki klasy tournament z dużymi spinningowymi kołowrotkami o mocy hamulca dwudziestu pięciu do trzydziestu kilogramów. Jako linki używaliśmy plecionek o mocy od pięćdziesięciu do osiemdziesięciu funtów. Wędkowanie na wodach archipelagu Bijagos poddawało sprzęt prawdziwemu testowi. Połamane wędki, rozpadające się kołowrotki, porozginane stufuntowe kółka łącznikowe i rozerwane bądź podziurawione przynęty to był nasz chleb powszedni.

Karanks atlantycki

Karanks atlantycki, Caranx hippos, (ang. Crevalle jack), to duży, szybko pływający drapieżnik z rodziny ostrobokowatych. Spotykany w płytkich wodach szelfu kontynentalnego. Dorosłe osobniki również wchodzą w górę rzek. Żeruje w dużych ławicach przy powierzchni wody. Zjada głównie inne ryby ale także krewetki i rozmaite bezkręgowce. Ten duży jack jest poławiany komercyjnie ale również wysoko ceniony jako ryba sportowa. Maksymalnie dorasta do stu dwudziestu czterech centymetrów a największa opublikowana waga to trzydzieści dwa kilogramy.

W branży przewodników wędkarskich nazywany często money maker ze względu na dostępność dużych ławic tej ryby a co za tym idzie łatwość złowienia. Najefektowniejsza forma połowu to spinning przy użyciu popperów, powierzchniowych przynęt chlapiących. W czasie brania zwykle widać rybę rozcinająca łbem powierzchnię wody w pogoni za przynętą. Chwilę potem następuje branie przypominające eksplozję na końcu linki. Rozpoczyna się wtedy walka. Ryba zwykle zaczyna pływać po okręgu, wykonując silne i długie odjazdy. Często okrąża łódź lub nurkuje pod nią. Karanks wystawia sprzęt i zestaw na prawdziwą próbę. Rozerwane przynęty, powyginane kotwice i kółka łącznikowe wyprostowane jak spinacz to papieru to zwykła rzecz zdarzająca się kilka razy dziennie.

Walka z dużym karanksem atlantyckim jest naprawdę ciężkim zmaganiem wymagającym dużej siły fizycznej. Również samo spinningowanie z kołowrotkiem rozmiaru 10000 i średnią wędką klasy tournament może zmęczyć. Jednak piękno (i trudność) łowienia tej ryby polega na możliwości łowienia ich jedna za drugą z kolejnych nadpływających falami ławic. Walka z kolejnym w ciągu ostatnich trzydziestu minut karanksem może pozostawić bez sił nie jednego tęgiego wędkarza. Bardzo często zdarza się że po zacięciu inne ryby gonią naszą zdobycz starając się wyrwać jej woblera z pyska. Jeżeli zdarzy się że i druga ryba zatnie się np. za przednią kotwiczkę, najmocniejsza nawet przynęta zostanie rozerwana w ułamku sekundy.

Podsumowując, łowienie jacków daje bardzo dużo satysfakcji ale i wymaga bardzo dużo siły. Dla mnie karanks atlantycki to kolejny złowiony gatunek z mojej „listy życzeń”. Niebywale silny i eksplozywny a jednocześnie łatwy do złowienia i nadal dostępny w dużych ilościach.

Karanks długopłetwy

Karanks długopłetwy, Caranx fischeri, (ang. Longfin crevalle jack), gatunek ten dopiero w 2007 roku został wyodrębniony z gatunku Caranx hippos, jako członek Caranx hippos complex, na który składa się karanks atlantycki, karanks długopłetwy i karanks pacyficzny, Caranx hippos, Caranx fischeri, Caranx caninus. Moje pierwsze spotkanie z tą rybą było miłą niespodzianką. Znużony nieco czekaniem na branie na zestawie spławikowym, poszedłem na dziób łodzi i zacząłem spinningować. Nagle poczułem spory ciężar a następnie bardzo szybki odjazd. Na lekkim zestawie ryba dała długą i pasjonującą walkę. Jako przynęta posłużyła duża wahadłówka typu tobiasz.

Rachica

Rachica, Rachycentron canadum, (ang. cobia), jedyny przedstawiciel rodziny kobiowatych (rachicowatych, Rachycentridae) z rzędu ryb okoniokształtnych. Dorasta maksymalnie do dwóch metrów a maksymalna opublikowana waga to sześćdziesiąt osiem kilogramów. Maksymalny odnotowany wiek tej ryby to piętnaście lat. Występuje nad dnem błotnistym, piaszczystym lub żwirowym. W pobliżu raf koralowych i skalistych wybrzeży. Także spotykana w namorzynach. W wodach przybrzeżnych ryby te można spotkać w pobliżu pali czy boji, na otwartych wodach w pobliżu dryfujących i stacjonarnych obiektów jak na przykład wraki. Rzadziej spotykane w estuariach. Ryba ceniona za smak mięsa jednak na szczęście nie jest poławiana komercyjnie na znaczącą skalę.

Rachica to jedna z ryb które od dłuższego czasu chciałem dopisać do swojej listy złowionych gatunków. Składało się na to wiele powodów ale podstawowym z nich było piękne ubarwienie tej ryby i jej stosunkowo duże rozmiary gwarantujące siłę. Moje pierwsze spotkanie z rachicą miało miejsce podczas pierwszego dnia połowów na otwartych wodach archipelagu Bijagos. Ryba wzięła podczas trollingu na dużego, głęboko-schodzącego woblera, okrążyła łódkę i została stracona podczas pogoni. Byłem jednak pod wrażeniem jej siły. Kolejne spotkanie z kobią miało miejsce kilka dni później, ponownie zastosowana metoda to trolling. I tym razem walka była trudna. Ryba okrążała łódkę lub wpływała pod nią. Długa walka nie obfitowała w spektakularne odjazdy a raczej przypominała zapasy. Ryba nie poddawała się do samego końca nawet będąc już przy burcie łódki. Widok kobii w szmaragdowej wodzie w pełnym słońcu musi być niezapomniany dla każdego wędkarza. Ostatecznie dwudziesto dwu kilkogramowy osobnik ląduje w łodzi.

Lichia

Lichia, Lichia amia, czyli popularny leerfish (ang. leerfish; fr. liche) to silna i ceniona ryba sportowa z rodziny ostrobokowatych. Dorasta maksymalnie do dwóch metrów długości ciała a największa potwierdzona waga to pięćdziesiąt kilogramów. Ryby te łowiliśmy metodą spinningową na przynęty płytko-schodzące oraz powierzchniowe. Lichia to jedna z tych ryb, które u wędkarza nie nawykłego do wędkowania w tropikach, mogą spowodować prawdziwy szok, jak silna i szybka może być ryba takich rozmiarów. Prezentowany osobnik po zacięciu zanurkował na łeb, na szyję w kierunku podwodnej struktury bez problemy wybierając linkę z kołowrotka z hamulcem ustawionym na około trzydzieści kilogramów. Walka z lichią jest zawsze ciężka i pasjonująca dzięki połączeniu jej siły i szybkości, której wędkarz w pełni doświadcza w czasie holu.

Barrakuda gwinejska

Barrakuda, popularna i łatwo dostępna ryba okoniokształtna z rodziny barrakudowatych. Jest cenionym gatunkiem sportowym jak również z powodu smacznego mięsa. Największe gatunki barrakud, jak przykładowo prezentowana tu barrakuda gwinejska (sphyraena afra), zaliczane są do ryb niebezpiecznych dla człowieka. Odnotowuje się sporadyczne wypadki ataków barrakudy na ludzi, jednak prawie wszystkie wywołane są zachowaniem człowieka i mają miejsce podczas podkarmiania bądź ich łowienia. Większość załóg łodzi czarterowych nigdy nie wciąga do łodzi żywej barrakudy. Powodem są jej ogromne zęby. Szamotająca się ryba może spowodować poważne obrażenia u znajdujących się na pokładzie ludzi. Przy oddaleniu od brzegu udzielenie natychmiastowej pomocy bywa utrudnione a nieszczęsny wędkarz może stracić życie w wyniku upływu krwi.

Wędkarz o barrakudzie może myśleć jak o złej makreli. Ryby są bardzo powszechne i niekiedy do znudzenia łowione jako przyłów. Czasami wręcz utrapienie. Ich obecność zmusza do stosowania stalowych przyponów które negatywnie wpływają na pracę przynęt, podczas łowienia gatunków które normalnie nie wymagają zastosowania stalki. Barrakuda niezawodnie weźmie również przynęty naturalne podczas łowienia metodami gruntowymi czy spławikowymi. Dość łatwo można je również złowić z brzegu czy to na spinning czy to z gruntu (surfcasting). Czasami jednak barrakuda dzięki swojej niezawodności ratuje dzień. Wspominam pewne przedpołudnie, kiedy skądinąd nudny czas upłyną pod znakiem łowienia barrakud metodą trollingową. Jedną za drugą i tak do znudzenia. Były to jednak jedyne ryby które łowiliśmy tego przedpołudnia. Podobnie jeśli chodzi o łowienie z brzegu barrakuda niezawodnie uchroni prawie każdego wędkarza od zakończenia sesji o kiju.

Ryba po zacięciu walczy serwując wiele bardzo silnych i długich odjazdów przedzielanych krótkimi momentami kiedy daje się holować praktycznie nie stawiając oporu. Ilość i siła odjazdów zależy oczywiście od rozmiarów ryby. Większe osobniki dają naprawdę zaciętą i satysfakcjonująca walkę.

Granik wielki

Granik wielki, Epinephelus marginatus, (fr. mérou brun; ang. dusky grouper), ryba z rodziny strzępielowatych. Dorasta maksymalnie do stu pięćdziesięciu centymetrów długości, maksymalna zarejestrowana waga to sześćdziesiąt kilogramów. Najczęściej spotykany jest nad kamienistym dnem. Jest rybą terytorialna prowadzącą samotny tryb życia. Odżywia się krabami i głowonogami, większe osobniki odżywiają się przeważnie rybami, głównie gatunkami rafowymi. Nie adaptuje się do warunków niewoli akwariowej. Ceniony przez wędkarzy jako ryba sportowa. Prezentowany osobnik został złowiony metodą spławikową, za przynętę posłużył cały, martwy cefal. Ryba dała dobrą, silną walkę z kilkoma mocnymi odjazdami.

Pompano

Ryby zwane potocznie pompano należą do rodzaju trachinotus ryb z rodziny ostrobokowatych. Dokładna identyfikacja egzemplarza na zdjęciu nastręczyła nieco kłopotów ponieważ wody w których został złowiony zamieszkują dwa gatunki pompano. Ostatecznie rybę zidentyfikowałem jako african pompano, alectis ciliaris. Wierzę że jej polska nazwa powinna brzmieć: alektys afrykański. Jej pobratymiec, który dostarczył mi rozterki w czasie identyfikacji to alektys aleksandryjski, alectis alexandrinus (ang. alexandria pompano). W czasie prób identyfikacji natknąłem się na wiele przypadków błędnej identyfikacji obydwu gatunków jak również niekiedy używania obydwu nazw wymiennie w odniesieniu do tego samego gatunku. Ostatecznej identyfikacji dokonałem na podstawie ciemnych prążków w tylnej dolnej części ciała ryby, charakterystycznych dla african pompano. Na zdjęciu widać jedynie ich ślad co spowodowane jest najprawdopodobniej naturalnym blaknięciem kolorów ryby poddanej stresowi związanemu z walką na wędce a następnie wyjęciem z wody.

Alektys afrykański może dorastać maksymalnie do stu pięćdziesięciu centymetrów długości choć zwykle nie przekracza stu. Maksymalna odnotowana waga to dwadzieścia trzy kilogramy. Najczęściej występuje w pobliżu raf i podmorskich struktur na głębokości pomiędzy sześćdziesiąt a sto metrów. Odżywia się osiadłymi bądź wolno poruszającymi się skorupiakami. Niekiedy również zjada kraby i małe ryby. Młode osobniki są atrakcyjną rybą akwariową, jednak nie znoszą dobrze życia w niewoli. Osobnik ze zdjęcia został złowiony na kawałek rybiego mięsa umieszczony kilka metrów ponad dnem.

Makrela zachodnioafrykańska

Makrela zachodnioafrykańska, Scomberomorus tritor (ang. West African Spanish mackerel), ryba oceaniczna należąca do rodziny makrelowatych. Zamieszkuje ciepłe wody zachodniej Afryki. Tworzy szkółki w wodach przybrzeżnych. Ryby te często żerują w pobliżu brzegu na rybach śledziowatych. Wędkarz na brzegu może łatwo zaobserwować grupy tych makreli, żerujących na mniejszych rybach. Zarzucenie przynęty w takie miejsce niezawodnie zaowocuje braniem. Ryby te maksymalnie dorastają do metra długości i sześciu kilogramów wagi. Przebywają na głębokości od jednego do czterdziestu metrów. Zwykle pomiędzy dwudziestym a dwudziestym piątym metrem.

Prezentowany osobnik został złowiony na otwartych wodach metodą trollingową. Branie nastąpiło w czasie kończenia sesji tollingowej przy zwijaniu przynęty. Ryba ta może uchodzić za okaz swojego gatunku, jednak nie została zmierzona ani zważona. Na zdjęciu widoczny jest obszerny podskórny wylew krwi w okolicy karku spowodowany podebraniem osęką. Lokalni przewodnicy i załoganci często odmawiają wciągania tych ryb żywych do łodzi z uwagi na ich duże ostre zęby, które mogą spowodować poważne obrażenia.

Lucjan gwinejski

Lucjan gwinejski, Lutjanus dentatus, ryba okoniokształtna z rodziny lucjanowatych. Podczas identyfikacji tego gatunku należy zwrócić uwagę, że angielska nazwa tej ryby brzmi: african brown snapper. Ryba zwana guinea snapper to inny gatunek lucjana, Lutjanus endecacanthus. Lucjan gwinejski zamieszkuje morskie i półsłone wody zachodniego wybrzeża Afryki środkowej. Spotyka się go nad kamienistym dnem i na rafach. Odżywia się rybami i skorupiakami.

Ryby te można łowić na przynęty naturalne umieszczone w niewielkiej odległości od dna. Dają dobrą walkę na lekkim zestawie morskim. Podczas obchodzenia się z lucjanem należy uważać na ostre kolce pierwszej płetwy grzbietowej oraz zęby tej ryby. Lucjan gwinejski dorasta maksymalnie do stu pięćdziesięciu centymetrów długości, a maksymalna opublikowana waga to pięćdziesiąt kilogramów. Przeciętnie spotyka się ryby o długości pięćdziesięciu centymetrów. Ryba na zdjęciu nie jest okazem ale jest dużym osobnikiem tego gatunku.

Albula

Albula, lepiej znana jako bonefish, albula vulpes, forma zachodnio afrykańska albula goreensis, to jedna z najwyżej cenionych ryb sportowych na świecie. Może dorastać nawet do jednego metra długości ciała. Poławiana gównie metodą muchową ale i na spinning w płytkich wodach przybrzeżnych. Jest prawdopodobnie najsilniejszą i najszybszą rybą słonowodną proporcjonalnie do masy ciała. Ryby te zwykle przemieszczają się w kierunku brzegu wraz z przychodzącym pływem aby żerować na płaskich piaszczystych i błotnistych obszarach zalewowych. Wraz z wycofywaniem się pływu również wycofują się na głębsze wody. Albula może zaadaptować się do wód ubogich w tlen wdychając powietrze atmosferyczne do przypominającego płuco worka powietrznego. Prezentowany tutaj mały osobnik został złowiony w czasie trollingu na otwartych wodach.

Podnawka

Dobrze znana ryba okoniokształtna z rodziny podnawkowatych zwana popularnie remora. Prezentowany tutaj gatunek to najbardziej powszechna z remor, echeneis naucrates. Remory używając swojej charakterystycznej przyssawki umieszczonej na spłaszczonej głowie przytwierdzają się do rekinów, waleni, żółwi morskich, dużych ryb a także kadłubów łodzi. Podróżując w ten sposób bez wysiłku przemieszczają się do kolejnych źródeł pokarmu znajdowanych przez ich gospodarza. Odżywiają się również niewielkimi rybami oraz pasożytami gospodarza. Spotyka się je samodzielnie pływające w płytkich przybrzeżnych wodach.

Remory dość powszechnie łowi się więc z brzegu na kawałek martwej rybki. Jednak jeśli ktoś pała chęcią złowienia remory, najprościej jest to uczynić z łodzi, podczas łowienia innych ryb. Po zacumowaniu łodzi, bądź postawieniu jej w dryf po pewnym czasie zgromadzi się pod nią pokaźne stadko remor. Większość czasu pozostają niewidoczne lecz gdy tylko z łodzi do wody wpadnie odrobina przynęty czy wypluta guma do żucia, całe stadko podnawek niezawodnie wypływa spod łodzi starając się pochwycić cokolwiek wpadło do wody. Prezentowana ryba została złowiona więc na pusty haczyk wrzucony do wody obok łódki.

Granik smugowy

Granik smugowy, epinephelus costae, (fr. badèche; ang. goldblotch grouper), niewielka ryba z rodziny strzępielowatych. Zaliczana do graników czyli ryb wspólnie określanych angielskim terminem grouper. Identyfikacja poszczególnych graników może nastręczać nie lada problemów i nawet w literaturze fachowej, odnajduje się wzmianki o błędnie zaklasyfikowanych osobnikach rozmaitych graników. Granik smugowy zamieszkuje piaszczyste, błotniste lub kamieniste dno. Odżywia się skorupiakami, mięczakami i rybami. Dobrze adaptuje się do warunków akwariowych. Prezentowany egzemplaż został złowiony z dna na filet z lokalnej odmiany cefala.

Sardynela

Prezentowana tutaj rybka, Sardinella maderensis, to sztandarowa przynęta wędkarska tropikalnych wód wschodniego Atlantyku. Dobrze znana wędkarzom pod nazwą yaboy. Zwykle łowiona na zestawy typu sabiki. Tworzy ławice i szkółki w przybrzeżnych wodach o temperaturze około dwudziestu czterech stopni Celsjusza. Ryba ta ma wartość komercyjną, sprzedawana w postaci świeżej, mrożonej lub solonej. W języku polskim występuje pod nazwami: sardynela eba, sardynela maderska lub sardynela kameruńska. Trzymając się tego schematu, rybka na zdjęciu to sardynela gwinejska.

Otoperka

Otoperka, Brachydeuterus auritus, (ang. bigeye grunt). Niewielka rybka z rodziny luszczowatych, występująca w przybrzeżnych, tropikalnych wodach wschodniego Atlantyku. Przeciętnie dorasta do około dwudziestu centymetrów, a największy odnotowany osobnik mierzył trzydzieści centymetrów długości. Za dnia pozostaje blisko piaszczystego lub błotnistego dna, przemieszczając się na otwarte wody nocą. Odżywia się bezkręgowcami i małymi rybkami. Dla wędkarzy stanowi wartość jako przynęta, jednak nie jest specjalnie ceniona w tej roli. Jest równie poławiana gospodarczo. Prezentowany osobnik został złowiony na zestaw sabiki.

Żółcik

Żółcik, Chloroscombrus chrysurus, lepiej znany pod lokalną nazwą plat plat. Niewielka rybka z rodziny ostrobokowatych. Przeciętnie dorasta do 25 cm całkowitej długości ciała. Odżywia się mniejszymi rybami, miniaturowymi głowonogami i zooplanktonem. Najczęściej spotykana przy piaszczystym dnie szelfu kontynentalnego, choć obserwowano grupowanie się tych ryb przy powierzchni wody. Młode osobniki można spotkać w estuariach. Występuje w subtropikalnych wodach Atlantyku, pomiędzy czterdziestym trzecim stopniem szerokości geograficznej północnej a trzynastym stopniem szerokości południowej. Istnieje odpowiadający mu gatunek pacyficzny, Chloroscombrus orqueta. Wędkarzom znany głównie jako dobra przynęta żywcowa. Metoda połowu to zestaw typu sabiki lub zwyczajna choinka z miniaturowymi przynętami.